Jak to wygląda
w praktyce


Za traktowaniem choroby jak kary lub za doszukiwaniem sie złych, lub niezrozumiałych intencji idzie bardzo wiele bardzo złych rzeczy. Taką rodzinę otacza niewidzialna bariera. Troska, chęć pomocy, oficjalny uśmiech to często tylko pozory za którymi czai się lęk, wstręt, odrzucenie a w najlepszym razie po prostu komunikat: "jesteście inni".

I tak jest od samego początku.

W najgorszym razie po usłyszeniu diagnozy lub przy pojawieniu się poważnych problemów zostajecie samotni, zszokowani, bezradni i z poczuciem winy za to co się stało.
W najlepszym - dostajecie adres fundacji, O.W.I. (ośrodka wczesnej interwencji), stowarzyszenia rodziców etc.

I od razu wiadomo, że będziecie od teraz żyć w społecznym "gettcie". I od razu też czujecie się pokrzywdzeni. A człowiek pokrzywdzony domagał się będzie zadośćuczynienia. Naprawienia krzywdy. Specjalnego traktowania. Pomocy i stałej opieki.
I to już właściwie koniec szans na normalne życie. Już jesteście w "gettcie". Swoim własnym!
Trzeba niesamowitej siły i determinacji, żeby przełamać ten schemat. Niektórym się udaje. Głównie matkom. To one zakładają kluby, stowarzyszenia, walczą o integrację. Właśnie - walczą!
I cena jaką płacą za tę walkę jest straszna. Po kilku latach to już nie są normalne, ciepłe kobiety. To wojowniczki. Twarde. Bezwzględne w dążeniu do celu. Często samotne.

A my chcemy, żeby było normalnie. A normalne dla człowieka jest życie w społeczności. Swojej, własnej, bezpiecznej ale bliskiej, przyjaznej i połączonej wieloma więzami z całym społecznym otoczeniem.

Żeby powstała zdrowa społeczność potrzeba kilku elementów. My skupiamy się akurat na dwóch - na wzajemnej komunikacji i na wspólnej pasji. Komunikacja to wspólne życie, imprezy, rozmowy, spotkania, wycieczki.





Gdy trzeba - wzajemna pomoc i wsparcie.
Gdy trzeba - nauka tego jak radzić sobie w życiu społecznym - w świecie po prostu. Także wtedy gdy mamy np. dziecko opóźnione w rozwoju, także wtedy gdy dziecko ma cukrzycę albo my nadwagę.
Także spotkania i rozmowy internetowe. To bardzo ważny element.
To co nas integruje to wspólna pasja - nasze zwierzaki - właśnie pasja, a nie wspólne nieszczęście.



Gdy człowiek czuje oparcie w swojej społeczności - jest bezpieczny. Bezpieczny emocjonalnie, fizycznie, także materialnie. To szalenie subiektywne ale realne. I już nie musi być wojownikiem. Może żyć normalnie. Zdrowo. I zupełnie nie potrzebuje powoływać się na słowo  "integracja" - ono nie jest mu już do niczego potrzebne.




A jak to wygląda u nas?

Rózne są nasze losy i w różnych punktach życia się spotykamy.
Nie miejsce tu na opisywanie wszystkich działań ze zwierzętami jakie wykonujemy.
Ale z pewnością tam gdzie to możliwe warto zacząć już bardzo wcześnie.



Czy jest to bezpieczne?
Tak, pod warunkiem, że ze zwierzęciem pracuje wykwalifikowany i odpowiedzialny terapeuta lub wychowawca. Także wtedy, gdy sami bardzo dobrze znamy własne zwierzę i potrafimy nad nim panować.
Podkreślamy, że kluczem do efektywnej i bezpiecznej pracy ze zwierzęciem są kwalifikacje człowieka a nie certyfikat konkretnego psa czy konia. To człowiek dobiera i szkoli swojego czworonożnego partnera i człowiek za niego odpowiada.

A wbrew pozorom nawet uczestnictwo w treningach czy wyścigach psich zaprzegów może być w pełni bezpieczne i dostępne nie tylko dla tych, którzy potrafią sprawnie się poruszać.




A zawsze jest to wielka frajda. Jazdę na wózkach czy saniach z psami, jazdę konną lub pływanie dzieciaki po prostu uwielbiają.








A czasem po prostu chodzi o zwykłe przytulanie ;-)




Podsumujmy:

PROGRAM to połączenie kilku zintegrowanych elementów.

1. Pomoc i wsparcie - wtedy, gdy tego potrzebujemy. Temu służą np. internetowe grupy wsparcia prowadzone przez doświadczonych moderatorów. Tu jeszcze zwierzęta nie są potrzebne.