Zgłoszenie
Każdą osobę zgłaszającą się do NSLT, prosimy o wypełnienie dwóch kwestionariuszy - tzw. "formularza pierwszego kontaktu" oraz "formularza oceny środowiskowej". Są to dwa, bardzo przydatne w dalszej współpracy dokumenty, które pozwalają uporządkować/usystematyzować informacje nt problemów i sytuacji dziecka/dzieci.
Kwestionariusze wysyłamy po otrzymaniu adresu e-mail. Zobacz zakładka kontakt
Diagnoza
Proces diagnostyczny przebiega w trakcie i w ramach oddziaływań terapeutycznych wg modelu NSLT i trwa ok. 3 miesięcy. Poszczególne dzieci uczestniczą w wybranych zajęciach grupowych i indywidualnych.* Koszt kompleksowej diagnozy wynosi 750 zł. od każdego dziecka.
Równolegle rodzice uczestniczą w spotkaniach superwizyjnych/warsztatach w trakcie których między innymi, uczą się posługiwać narzędziami diagnostycznymi, niezbędnymi w procesie diagnozy (część z baterii testów, kwestionariuszy itp. wymaga udziału rodzica/opiekuna), poznają metody i logikę naszych oddziaływań i przede wszystkim specyfikę problemów posttraumatycznych i dynamikę zmian/zdrowienia/rozwoju. W okresie/fazie diagnozy, można wziąć udział w 1 (minimum) - 3 warsztatach/spotkaniach.
(Koszt jak w materiale o warsztatach poniżej ...)
Konsultacje i superwizja
Oferta konsultacji indywidualnych, rodzinnych i grupowych (i np. późniejszej superwizji), przeznaczona jest dla rodziców i opiekunów dziecka/dzieci. Dotyczy dzieci, które mają za sobą doświadczenia traumatyczne, lub z innych przyczyn występują u nich deficyty regulacyjne.
Obejmuje szeroki wachlarz problemów związanych z interakcjami i relacją pomiędzy dzieckiem i opiekunem/opiekunami, zwłaszcza zaś z przywiązaniem.
Zajmujemy się rodzinami i dziećmi w każdym wieku, także rodzinami dopiero oczekującymi na dziecko jak i takimi, które doświadczyły problemów okołoporodowych. Pomagamy rodzicom adopcyjnym i zastępczym, a także opiekunom prawnym/wychowawcom dzieci przebywających w opiece instytucjonalnej.
Konsultacje odbywają się w Warszawie i Katowicach, a superwizje wg potrzeb i indywidualnych uzgodnień.
Koszt jednorazowej konsultacji czy superwizji zawiera się w przedziale od 100 do 150 zł. (w zależności od czasu i osoby prowadzącej).
Warsztaty, inne formy psychoedukacji i grupy wsparcia
Oferta warsztatowa 2017 obejmuje dwa typy warsztatów - tzw. "otwarte" i "zamknięte"/dedykowane.
Warsztaty pierwszego typu przeznaczone są nie tylko dla rodziców/opiekunów, ale dla wszystkich zainteresowanych tematyką stresu traumatycznego u dzieci. Koszt udziału w warsztatach to 300 zł. od osoby. W wypadku udziału obojga rodziców - drugi rodzic lub kolejna osoba z rodziny korzysta ze zniżki o 50%.
Zobacz przykładowo tematykę warsztatów "otwartych" w 2016 roku:
Warsztaty "zamknięte" przeznaczone są dla rodziców/opiekunów, którzy biorą udział w kompleksowych działaniach społeczności terapeutycznej NSLT, lub systematycznie korzystają z konsultacji/superwizji, po zakończeniu procesu/etapu diagnozy. Podobnie dedykowane są grupy wsparcia, tak klasyczne jak i internetowe (w tym forum wsparcia).
Te warsztaty i inne działania odnoszą się bezpośrednio do konkretnych zadań, jakimi zajmujemy się na poszczególnych etapach pracy z dziećmi. Dotyczy to tak problemów/deficytów dzieci, jak i problemów (np. tzw. wtórna traumatyzacja) oraz rozwoju własnego rodziców, niezbędnego do skutecznego "prowadzenia" dzieci.
Obozy terapeutyczne, wyprawy, eventy
Rodziny, którymi się opiekujemy, biorą systematyczny udział w organizowanych przez NSLT, kilka razy w roku, obozach terapeutycznych. Obozy organizowane są w znanych nam od lat, zaprzyjaźnionych i mających doskonałą opinię placówkach. W lecie, najważniejsza impreza odbywa się na przełomie lipca i sierpnia w ośrodku Syrenka w Marózie k/Olsztynka i Waplewa.
W zimie - w kilku terminach - w kameralnym pensjonacie "Mała Szwajcaria" w Międzybrodziu Bialskim.
W obozach mogą uczestniczyć także rodziny, które biorą udział w procesie diagnostycznym, oraz rodziny, które biorą udział w rekrutacji lub uczestniczą w pozaszkolnych formach edukacji. Patrz informacje poniżej w sekcji "edukacja".
Każdego roku organizujemy także kilkadziesiąt (praktycznie w każdym tygodniu), eventów i wypraw o profilu terapeutycznym. Są one planowane indywidualnie i ukierunkowane na pracę nad aktualnie "przetwarzanymi" problemami i zadaniami rozwojowymi. Odbywają się w różnych miejscowościach i sceneriach. Organizowane są w mniejszych lub większych grupach lub indywidualnie w zależności od potrzeb.
Koszty ustalane są indywidualnie dla każdej imprezy. Więcej informacji na ten temat - poniżej w sekcji Kompleksowe Oddziaływania
Edukacja szkolna i przedszkolna
Dzieci objęte opieką NSLT realizują obowiązek szkolny w sposób zróżnicowany:
A. Uczęszczając do szkół (przedszkoli) publicznych.
B. Uczęszczając do różnego typu szkół (przedszkoli) niepublicznych, prowadzonych wg różnych specjalnych/specyficznych systemów (np. Montessori).
C. Wypełniając obowiązek szkolny/nauki poza szkołą, np. w formule nauczania indywidualnego czy Edukacji Domowej.
Ad. A i B
Każda placówka oświatowa, do której uczęszcza przynajmniej jedno dziecko objęte naszą stałą opieką, otrzymuje od NSLT wsparcie w postaci bezpłatnych materiałów edukacyjnych oraz profilowanych konsultacji, superwizji i warsztatów dla kadry. Uczestnicy takich działań wnoszą opłaty z 50 % zniżką.
Ad. C
Około połowa dzieci objętych oddziaływaniem NSLT, wymaga tak dużej ilości zajęć o charakterze ściśle terapeutycznym i rozwojowym, że niemożliwa byłaby skuteczna ich realizacja, przy takim obciążeniu czasowym, jakiego wymaga nauka w tradycyjnym szkolnym trybie.
Dlatego też znacząca część naszych dzieci, objęta jest nauką indywidualnie dostosowaną do ich potrzeb i możliwości, a przez to wielokrotnie efektywniejszą. W praktyce (sankcjonowanej zresztą przepisami oświatowymi) okazuje się, że program szkolny można zrealizować (z wyprzedzeniem) w trakcie ok. 10 godzin nauki tygodniowo.
Dotyczy to tak nauczania indywidualnego realizowanego przez szkołę macierzystą, jak i przede wszystkim tzw. Edukacji Domowej.
Edukacja Domowa (ED) to wiele różnorodnych form. Warto je poznać.
W ramach NSLT, dzieci nauczane są zarówno w domu przez rodziców, jak i np. w grupach edukacyjnych, które są jednocześnie grupami terapeutycznymi, realizującymi program specjalistycznych zajęć.
Grupa Edukacyjna NSLT, to kilkoro dzieci dobranych w oparciu o ich potrzeby, zdefiniowane z punktu widzenia terapii, a nie wieku czy kompetencji edukacyjnych.
Dzieci realizują program szkolny w małych dwu, trzyosobowych grupkach, pod kierunkiem zespołu specjalnie dobranych i wspieranych szkoleniem i superwizją edukatorów. Nauka przeplatana jest ćwiczeniami regulującymi i relaksacyjnymi oraz zadaniami rozwojowymi/terapeutycznymi.
Po cyklu edukacyjnym, kolejne godziny dnia wypełnione są zajęciami sportowymi i rekreacyjnymi oraz kolejnymi sesjami indywidualnej czy grupowej terapii.
|
Kompleksowe Oddziaływania Terapeutyczne - Model NSLT |
Skala zadań, jakie stają przed dzieckiem i rodzicami/opiekunami oraz terapeutą prowadzącym i zespołem realizującym kompleks oddziaływań, zależy od poziomu deficytów rozwojowych i innych problemów dziecka, ale także od jego zasobów.
Niezależnie jednak od skali, nasz model oddziaływań jest zawsze modelem tak systemowym - zobacz - jak i kompleksowym. Obejmuje wszystkie sfery funkcjonowania organizmu dziecka.
Wieloletnie doświadczenie nauczyło nas, a kontakt z dokonaniami wiodących światowych ośrodków i specjalistów utwierdził w przekonaniu, że nieskuteczne są metody pracy oparte na wybiórczym oddziaływaniu na zachowanie dziecka, na jego emocje, system przekonań i wartości czy kompetencji, jeśli nie odwołujemy się przede wszystkim do mechanizmów fizjologicznych i nie czynimy tego w kontekście przywiązania.
Nawet doraźna ale uważna obserwacja, ujawnia poziom dezintegracji organizmu dziecka z zaburzeniami posttraumatycznymi.
Widzimy nadmierne pobudzenie lub "wyłączenie". Dziecko nie potrafi prawidłowo oddychać. Ma braki w koordynacji, asymetrie i niedowłady ruchowe, nieprawidłowe napięcia, równowagę, postawę i mimikę. Nietrudno zorientować się w braku prawidłowej percepcji, dziecko gorzej lub inaczej niż inni widzi i słyszy, inaczej odbiera smaki i zapachy, inaczej odbiera dotyk, często zakłócone jest czucie głębokie i interocepcja.
Nieprawidłowo działa tzw. "neurocepcja" (Porges). Dziecko nie potrafi prawidłowo odczytywać i analizować sygnałów ze środowiska, nie potrafi "filtrować" realnych i pozornych zagrożeń, ma zaburzone reakcje orientacyjne. Jego samoocena i kompetencje społeczne są na bardzo niskim poziomie.
Nie jest więc przesadą, że nasze oddziaływania nazywamy "odtwarzaniem prawidłowego rozwoju". Kluczowe miejsce w tym procesie zajmuje redukcja mechanizmów dysocjacyjnych, uruchomienie "kontaktu" z własnym ciałem, stopniowe zrozumienie "języka" ciała, a więc prawidłowa identyfikacja i interpretacja sygnałów płynących z własnego organizmu. Następnie rozumienie całościowych stanów organizmu - fizjologicznych i emocjonalnych - ich przetwarzanie na poziomie poznawczym.
To długi i skomplikowany proces przebiegający fazowo. Żeby był on możliwy, musimy "wyposażyć" organizm dziecka w elementarne kompetencje regulacyjne. Te zaś powstają najsprawniej w oparciu o prawidłową relację z rodzicem/opiekunem, ale też z innymi znaczącymi osobami. Liczy się tu jakość interakcji, dostrojenie, takie zjawiska i mechanizmy jak odzwierciedlenia i czynności potwierdzające oraz wiele innych z "repertuaru" już ściśle terapeutycznego.
Proces powyższy odbywa się w świecie realnym, a nie symbolicznym. "Nasze" dzieci uczestniczą w dziesiątkach aktywności. Przy tym nie po to, żeby uprawiać określoną dyscyplinę, a po to, żeby ćwiczyć/wykorzystywać takie elementy z danej aktywności, które mają wartość regulacyjną, uzupełniają deficyty rozwojowe, zmieniają nieprawidłowe mechanizmy fizjologiczne czy nawyki. Jest tu obecna stała, konsekwentna i uważna obserwacja, następnie analiza i ew. korekta ze strony tak terapeuty prowadzącego jak i np. trenerów oraz, rzecz jasna, uczestniczącego czynnie w całym procesie rodzica/opiekuna.
Jeśli przyjrzymy się uważnie aktywnościom ujętym w "drzewku" poniżej, odnajdziemy bez trudu wiele cech wspólnych i nieprzypadkowy dobór.
Dostrzeżemy takie cechy jak naprzemienność, rytmiczność, powtarzalność, stopniowalność, interakcyjność. Wagę czynności rutynowych i rytuałów, ograniczoną rywalizację i brak "kontaktowej agresji", ukierunkowanie na integrację, koordynację i koncentrację.
Dostrzeżemy także możliwość "przerabiania" i przetwarzania (w kolejnych fazach oddziaływania) doznań fizjologicznych/cielesnych, emocjonalnych już na poziomie poznawczym.
|
Na bazie danej aktywności, wystąpią określone doznania. Skojarzone z nimi będą reakcje fizjologiczne i emocjonalne oraz zachowanie. Wszystkiemu nadamy następnie adekwatne znaczenie. |
Proces powyższy przedstawmy na wybranych przykładach - typach aktywności.
Typ A - Np. stymulacja sensoryczna, masaże, joga, ruch rozwijający, ćwiczenia wibracyjne
Typ B - Np. wędrówki, rower, narty, łyżwy, kajak, gra na bębnach, pływanie, taniec
Typ C - Np. łucznictwo, strzelectwo, sporty walki, kręgle, golf
Typ D - Np. wspinaczka, speleologia, wind(kite)surfing, wakeboarding, survival, akrobatyka
Omówienie:
Typ A
Oddziałujemy tu bezpośrednio na organizm dziecka. Znamy jego potrzeby. Wiemy, że wiele obszarów ciała jest "wyłączonych" z czucia/odczuwania, a wiele kanałów komunikacji zablokowanych/"zniekształconych". Musimy przy pomocy ćwiczeń uruchomić prawidłowe działanie wszystkich zmysłów - od słuchu i równowagi po czucie głebokie i interocepcję (odbiór bodźców z narządów wewnętrznych). Przy czym istotne, że problemem nie jest "brak czucia". Równie częsta jest nadwrażliwość sensoryczna.
Ćwiczenia stymulujące, to dla przykładu zarówno "repertuar" oparty o zestaw narzędziowy charakterystyczny dla terapii integracji sensorycznej (z kluczową rolą specjalnych programów opartych o "operacje linowe" z użyciem sprzętu alpinistycznego) jak i np. zimowe "morsowanie".
Kolejny obszar to nieprawidłowe napięcia mięśniowe - i dotyczy całego ciała, tak aparatu ruchowego jak i np. mimiki, słuchu czy mowy.
"Repertuar" możliwych do zastosowania technik jest ogromny. Wystarczy wymienić tu kilkanaście rodzajów masażu - od delikatnej techniki "dotyk motyla" po masaż tkanek głębokich. Joga to zakres od TSY (Trauma Sensitive Yoga) po świetny zestaw ćwiczeń Familienyoga (Zernick).
Ważne, że wykonywanie ćwiczeń tego rodzaju nie jest "mechaniczne". To wspólna aktywność rodziców/opiekunów i dzieci oparta o przywiązanie i rozwijająca przywiązanie, lub aktywność wpisana w plan zajęć społeczności, naturalnie rozwijająca kompetencje społeczne.
Równie ważne - logika "od doznania do nadania znaczenia", podkreślona powyżej. Dzieci, rodzice/opiekunowie, na dostępnych sobie poziomach, identyfikują procesy jakie zachodzą w trakcie ćwiczeń, analizują je i omawiają - tak w formule "tu i teraz", jak i w trakcie kolejnych ćwiczeń, sesji terapii czy zajęć edukacyjnych.
Typ B
W aktywnościach typu B, kluczową role odgrywa regulacja, która w miarę nabywania sprawności, zmienia się z regulacji zewnętrznej w autoregulację.
Kompetencje autoregulacyjne, to ogromna wartość ograniczająca patologiczne mechanizmy nadmiernego pobudzenia z jednej, a dysocjacji z drugiej strony. Cechy ruchu/aktywności takie jak naprzemienność, rytmiczność, powtarzalność, stopniowalność, oddziałują bezpośrednio na określone struktury układu nerwowego, stymulując je, generując powstawanie nowych połączeń i modyfikując istniejące. Mózg i cały układ nerwowy dziecka, dzięki działaniu w kontrolowanych, wręcz programowanych warunkach, kształtuje się w prawidłowy rozwojowo sposób. Zachodzi tu korekta mechanizmów typowo "przetrwaniowych", eliminacja toksycznych skryptów reakcji nabytych w trakcie doświadczeń traumatycznych.
Także i w tym typie aktywności nie ograniczamy się do "mechaniki" czy automatyzacji, "czystej" sprawności, treningu itp.
Dla przykładu, gra na bębnach, to nie "jedynie" rytm, ale rozbudowana struktura zajęć, odwołująca się do dramy w której ważny jest system rytuałów, symboli i bezpośrednich przekazów ruchowych i werbalnych - wskazówek, porad, zasad, reguł, wartości itp.
Wyprawy rowerowe, kajakowe czy górskie, to także okazja do kształtowania relacji osobistych i kompetencji zespołowych.
Wreszcie funkcja kluczowa tego typu aktywności. Wykorzystujemy ich potencjał regulacyjny do tego, żeby w działania wplatać w bezpieczny sposób zadania uzupełniania deficytów rozwojowych, rozwiązywania problemów wynikających z wysokiego poziomu lęku czy generalnie napięcia oraz zadania bezpośredniego przetwarzania doświadczeń traumatycznych. Konfrontowanie dziecka z trudnymi zadaniami, skojarzeniami i wspomnieniami, odbywa się tu w warunkach wyjątkowych możliwości kontrolowania reakcji fizjologicznych i kontenerowania emocji.
Typ C
Zawarte są tu cechy charakterystyczne tak dla aktywności typu B jak i w dużej mierze typu A. Dodatkowo mamy całą gamę zadań koordynacyjnych, integracyjnych, ukierunkowanych na koncentrację i przede wszystkim rozwinięty trening (treningi) oddechowy jako fundament.
W sportach walki ogromnie ważną funkcją jest kształtowanie pewności siebie, szacunku, rozwijanie kompetencji w budowie i ochronie własnych "granic", ale także cała gama zadań związanych z kontaktem fizycznym z innymi ludźmi - sfera niezwykle istotna i zarazem trudna. Tak dla dzieci jak i ich rodziców/opiekunów. Poszczególne dyscypliny stanowią kanwę dla szeregu specyficznych dla naszych potrzeb działań/ćwiczeń.
Typ D
Dlaczego sięgamy do aktywności (sportów) ekstremalnych? Bo o takie głównie tutaj chodzi.
To sensowne pytanie, bo jeśli przyjmiemy, że największą wartość mają takie działania, które aktywują równolegle tak dzieci jak i rodziców, to (pozornie) z góry musimy założyć, że sporej części aktywności ekstremalnych "przeciętny" rodzic nie uniesie. Z prozaicznej przyczyny. Braku wystarczającej sprawności fizycznej, adekwatnej do zadań jakie stawiamy dziecku. Bo "przeciętne" dziecko i owszem. Jest w stanie zmierzyć się z większością zadań mieszczących się w kategorii "ekstremalne".
A rodzic/opiekun ... niekoniecznie?
To nieprawda. Rodzic/opiekun nie musi być mistrzem krav magi ani kitesurfingu czy wspinaczki. W zupełności wystarczy, że będzie modelem w "grze" pn. "pokonywanie własnych wyzwań/słabości". Że potrafi się przyznać do własnych ograniczeń i lęków. Na swoim poziomie. I że je pokona. Dla jednych będzie to wyprawa do jaskini. Dla innych zorganizowanie bezpiecznego biwaku w trakcie burzy z piorunami. Lub co innego. Nie wartościujemy. Nie oceniamy "skali". Wyzwania są zawsze subiektywne.
Ważne, że warto to zrobić - bo jest o co walczyć.
Współczesny stan wiedzy nt następstw zdrowotnych/rozwojowych traumy dziecięcej nie pozostawia złudzeń.
45% dzieci, doświadczających traumy, (i 32 % już jako osoby dorosłe) cierpi na poważne zaburzenia psychiczne (Tottenham, Callaghan). Tzw. "zaburzenia zachowania", "nadpobudliwość" i podobne, to jedynie "wierzchołek góry lodowej". Najgroźniejsze bywa to, czego "nie widać gołym okiem" - w pozornej normalności.
Rozwój nauki, zwłaszcza rewolucyjne techniki neuroobrazowania, pokazują nam skalę zmian, jakie dokonują się w mózgu i systemie nerwowym dziecka doświadczającego stresu traumatycznego - zwłaszcza we wczesnym dzieciństwie. Przy czym rzecz nie w deficytach, a w zmianie trajektorii rozwojowej.
Dziecko wychowujące się bezpiecznie w zdrowej rodzinie, rozwija się powoli, zgodnie z gatunkowym planem, który na dzieciństwo/dojrzewanie "przeznaczył" ok. 1/4 życia.
Dziecko, które dorasta w warunkach toksycznych/ekstremalnych, rozwija się ... szybciej. Jest to rozwój ukierunkowany na przetrwanie i rozmnażanie. Anatomia układu nerwowego i biochemia działania mózgu/organizmu np. 8-12 latka, odpowiada w wielu sferach skryptom reakcji, przypisanym człowiekowi 35 letniemu. Jednak za taki przyspieszony rozwój płaci się wysoką cenę. Jest nią całe spektrum problemów zdrowotnych (Anda - ACEs) jak i wspomniane powyżej zaburzenia psychiczne - od depresji i choroby dwubiegunowej po DID, borderline i psychozy.
Naszą odpowiedzią na zakłóconą traumatycznymi doświadczeniami trajektorię rozwoju, jest program wykorzystujący aktywności i sporty ekstremalne. Ekstremalną/survivalową "logikę" działania mózgu, korygujemy i rozwijamy działaniami do niej dostosowanymi. W warunkach kontrolowanych i bezpiecznych, jesteśmy w stanie z pozornego deficytu uczynić ważny zasób/zasoby. Możemy odwoływać się do np. "dorosłej" odporności czy orientacji, a jednocześnie "przekierować" reakcje organizmu z toru nadmiernego pobudzenia i reaktywności czy z drugiej strony dysocjacji (np. "znieczulania", derealizacji itp.) na tory zdrowej aktywności.
"Nasze" dzieci konfrontowane są z wyzwaniami na progu swoich możliwości. Nigdy jednak tego progu nie przekraczamy.
| W efekcie dzieci uczą się akceptować, a następnie podziwiać i szanować siebie. W pierwszej kolejności swoje ciało. Nie jest możliwe zbudowanie poczucia własnej wartości - kluczowego dla zdrowego życia - bez prawidłowego odczuwania, rozumienia, kontrolowania, i akceptacji własnego ciała/organizmu. |
przeczytaj też fragment artykułu z
„Annals of Diagnostic Paediatric Pathology”
Koszt (zryczałtowany) udziału całej rodziny (niezależnie od ilości dzieci) w kompleksie oddziaływań terapeutycznych, to od 600 do 800 zł. miesięcznie* (w zależności od miejsca zamieszkania, a więc logistyki).
* Nie dotyczy kosztów komunikacji/dojazdu, noclegów, wyżywienia i podobnych. Niektóre zajęcia odbywają się w wynajętych obiektach lub kompleksach sportowo-rekreacyjnych i/lub z udziałem zewnętrznych trenerów/instruktorów koordynowanych i superwizowanych przez koordynatorów NSLT - w takim i podobnych wypadkach, koszty uczestnictwa/korzystania, pokrywane są indywidualnie przez każdego uczestnika.
Please wait...
